Na Polesiu Konstantynowskim w Parku im. Marszałka Józefa Piłsudskiego (dziś teren zarządzany przez Miejską Arenę Kultury i Sportu Sp. z o.o.) w latach 1937 – 1976 znajdowała się Wieża Spadochronowa ufundowana przez mieszkańców Łodzi i województwa łódzkiego.
Łódzka Wieża Spadochronowa - oddana do użytku 21 listopada 1937 roku - była najwyższą i najnowocześniejszą tego typu budowlą w Polsce. Miała 48 metrów wysokości i jako pierwsza w kraju posiadała elektryczną windę. Platformę, z której wykonywano skoki umieszczono na wysokości 40 metrów. Wieża powstała dzięki zaangażowaniu władz (Prezydent miasta Mikołaj Godlewski przydzielił bezpłatnie teren pod budowę i wydał polecenie przystosowania go do lądowania skoczków) oraz licznym wpłatom pieniężnym mieszkańców Łodzi i województwa oraz instytucji i zakładów przemysłowych z regionu. Łącznie kosztowała 60 000 zł.
W latach 1937 – 1976 na Łódzkiej Wieży Spadochronowej organizowano kursy spadochronowe, z których korzystali kandydaci na skoczków z Poznania, Katowic, Krakowa i innych polskich miast. Z wieży przy okazji świąt i festynów odważyły się skoczyć tysiące łodzian. Własną sekcję spadochronową miał też sąsiadujący z Wieżą Łódzki Klub Sportowy.
Od 1957 roku w Łodzi na znaczeniu traciły sporty lotnicze, co wiązało się też z postępującą degradacją Wieży Spadochronowej. W końcu w 1966 roku ostatecznie zaprzestano skoków. Temat wieży powrócił na początku lat 70. XX wieku. Niestety mimo wielkich planów reaktywacji obiektu w ramach powstającego „Parku Kultury i Wypoczynku”, nie doszło do ponownego otwarcia. Ostatecznie Łódzką Wieżę Spadochronową rozebrano w drugiej połowie 1976 roku przy okazji budowy kąpieliska „Fala”.
Źródło: Wystop Jacek, „Zapomniane miejsca w Łodzi”, Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Józefa Piłsudskiego w Łodzi, 2017 r.
